Chewsurski system wierzeń jest symbiozą pogaństwa i chrześcijaństwa. Występujący w nim politeizm dowodzi, że Chewsurowie posługiwali się pradawnymi wyobrażeniami od niepamiętnych czasów. Wierzyli w bóstwa nieba i chmur, wojny, zbójnictwa, łowów i płodności. Czcili ich ziemskie świątynie, zwane dżwar-chati (krzyż-ikona), święte miejsca, wąwozy i strumienie, stawiane ku ich czci ołtarze.
Tam, w określonych dniach w roku, składali ofiary z owiec, górskich kozłów i jeleni. Po odbytych rytuałach, rogi i czaszki zabitych zwierząt pozostawały przy chati ku ich czci i ozdobie. Każda lokalna społeczność w Chewsuretii skupiona była wokół konkretnego dżwar-chati lub chati. Było ono zatem czymś w rodzaju lokalnej wspólnoty religijno-klanowej, ponieważ w Chewsuretii nigdy nie przyjął się system feudalny. Organem władzy w chati były darbazi, czyli rady, stanowiące o polityce zewnętrznej i wewnętrznej wspólnoty.
Wierzono, że chewsurskie bóstwa miały różny wpływ na życie ludzi, zależny od ich pozycji w hierarchii. Bóstwa miały również pomocników w postaci duchów i innych mitycznych stworzeń. Miejsce, gdzie znajdowało się dżwar-chati było święte. Do środka mogli wchodzić tylko kapłani, zwani chewisberi (starzec doliny). Wokół świątyni wyznaczona była granica, której nie wolno było przekroczyć kobietom. Chati posiadało swoją administrację, która nazywana była dastur-chelosnebi (zaprzysiężeni mistrzowie), odpowiedzialną za przeprowadzanie świąt i rytuałów.
Mistrzowie oraz kapłani byli wybierani przez bóstwo, które zsyłało na nich chorobę, powiadamiając w ten sposób o swojej woli. Najwyższy mistrz miał pomocników oraz stojących niżej w hierarchii tzw. czaczików, odpowiedzialnych za ofiary i uprawę ziem należących do chati. W skład administracji wchodzili również: strażnik sztandaru, skarbnik, gospodarz. Można spotkać się również z formą przewodnictwa zwaną chewisberi (starszy). Posiadał on w władzę duchową i militarną, co oznaczało, że zarówno przewodził rytuałom, jak i stawał na czele wypraw wojennych. Instytucja mistrzów była bardziej rozpowszechniona w Chewsuretii, zaś instytucja starszych w Pszawii. Obie formy były sobie równe.
Wśród kapłanów ważną postacią był kadagi (wieszcz), spełniający rolę pośrednika pomiędzy wiernymi a bóstwem. Wierzono, że posiada on dar przepowiadania przyszłości. W celu uzyskania przepowiedni w sprawach świeckich lub duchowych sadzano kadagi pośrodku dżwar-chati, świętego miejsca. Wieszcz porozumiewał się z bóstwem i oznajmiał wiernym jego wolę. Taka scena rozpoczyna poemat Waży Pszawelego Bachtrioni.
Wieszcz siedzi pośrodku Laszaris Dżwari (Krzyża Laszari, pradawnego miejsca kultu bóstwa wojny, Laszari – przyp. tłum.) i przepowiada wojownikom losy wyprawy. Można spotkać również postać zwaną mkadre. Była ona również wybierana przez bóstwo, które jawiło jej się pod postacią ptaka, ognia lub krzyża i przemawiało do niej. Wśród znanych
w Chewsuretii mkadre byli: Minani, Gaidauri, Bashadżauri, Gahua Megrelauri, Mgela Dżabuszanuri, Saczira Czinczarauli. Obecnie największym świętem religijnym w Chewsuretii jest Atengenoba. Odbywa się ono w drugiej połowie lipca. W tym czasie miejsca kultu odwiedzają nie tylko lokalni mieszkańcy, ale i rody, które przynależą danemu chati, a które dawno temu przeprowadziły się na niziny.